Jeśli chciałbyś wyjechać do Kanady do pracy czy na stałe, ale nie wiesz, jak się za to zabrać, warto przeanalizować poniższe możliwości (kwestie, dlaczego warto wyjeżdżać oraz minusy i plusy takiego kroku zostawię na następny post):

1. Pozwolenie na pracę (WP)

** LMIA – więcej tutaj

a) Jaki masz zawód? Jeśli jesteś kierowcą ciężarówki, mechanikiem czy masz wieloletnie doświadczenie w pracy na dachach, to znalezienie pracodawcy, który ma już LMIA albo złoży na nie aplikację nie jest zbyt dużym wyzwaniem i masz naprawdę sporo szansy, by takiego znaleźć. Jest to też najszybsza i najlepsza droga do Kanady, zwłaszcza dla rodzin. Ogólnie jest bardzo ciężko znaleźć pracodawcę (czasem wręcz niemożliwe), który spełniałby wymagania i chciał to zrobić dla osoby której nie zna, ponieważ będzie musiał udowodnić urzędnikom, że będzie płacił Ci tyle, ile wynosi średnia stawka w CA, że zatrudni Cię na min. rok w pracy na pełen etat, że nie mógł przez min. 4 tyg. znaleźć pracownika, który jest obywatelem Kanady lub ma pobyt stały oraz zapłaci 1000 CAD za złożenie aplikacji.
b) jest też szansą zostania dłużej w Kanadzie, gdy już tu jesteś – gdy przepracujesz jakiś czas, to pracodawca może się zgodzić złożyć dla Ciebie papiery na LMIA byś mógł dostać nowy WP. Dzięki LMIA można dostać WP maksymalnie dwukrotnie na dwa lata za każdym razem.

** Express Entry – więcej tutaj

a) Jest to system, który ma kilka programów. Musisz wykazać swoje doświadczenie zawodowe (referencje itp.), wiek, wykształcenie (musisz zrobić ECA), poziom znajomości języka (trzeba zdać IELTS lub CELPiP) itp. Po zebraniu min. 447 pkt (nie jest to stała liczba, zmienia się zależnie od kilku czynników i jest to stan na 08/02/2017) masz szansę wygrać w „konkursie” PR i przyjeżdżasz do Kanady już jako PR – jest to kolejna bardzo dobra opcja, niestety też nie najłatwiejsza. Podnieść swoje punkty można głównie szkoląc język angielski czy też francuski (i poprawiając wyniki egzaminów), a najlepiej oba oraz podnosząc swój poziom edukacji.
b) Podnieść swoją punktację można również dzięki programom prowincjonalnym.

** International Experience Canada – więcej tutaj

a) IEC WH jest najbardziej popularną opcja dostania WP i przyjazdu do Kanady – tutaj właściwie jedynym kryterium jest wiek (18-35 lat włącznie). W tym roku (2017) były/są dwie osoby na miejsce (625 miejsc na cały rok). WP pozwala pracować prawie wszędzie w Kanadzie, oczywiście przy niektórych zawodach należy mieć kanadyjskie uprawnienia. WP jest wydawany na rok bez możliwości przedłużenia.
b) IEC YP jest jak wyżej, ale należy mieć ofertę pracy (lub umowę z pracodawcą).
c) IEC Co-op jak w pkt a), z tym, że należy być studentem i mieć ofertę pracy lub potwierdzenie stażu.

** Study – więcej tutaj

Gdy studiujemy w Kanadzie, mamy możliwość pracowania do 20 godz. w tygodniu poza kampusem (w ramach wizy studenckiej). Poza skończeniu studiów możemy aplikować o “postudenckie” zezwolenie na pracę. Może ono być na 1-3 lat – jego długość zależy od czasu trwania studiów. Tok studiów musi wynosić przynajmniej 12 miesięcy, żebyśmy mogli dostać wizę studencką z możliwością pracy poza kampusem.

2. Jeśli przyjechałeś do Kanady na IEC, to by zostać dłużej niż rok i móc dalej pracować możesz rozważyć:

a) LMIA
b) EE
c) Aplikowanie na jeden z programów PNP – poniżej
d) Wrócenie do kraju i po 6 miesiącach od końca daty naszego IEC aplikowanie na nowe IEC z innej kategorii niż byliśmy (warunki – patrz wyżej)
e) Lub wystąpienie o wizę studencką (oczywiście jeśli spełniasz warunki).

3. Jaką prowincję wybrać? Dlaczego jest to tak ważna decyzja?

PNP – więcej tutaj

Dzięki temu programowi możemy dostać 600 pkt w EE. Każda prowincja ma swój własny program PNP i każdy z tych programów ma inne wymagania. Pokażę tylko najważniejsze różnice w wybranych prowincjach. Pamiętaj, że na IEC masz dokładnie 12 miesięcy WP.

a) Ontario – obecnie program PNP jest zamknięty i nie wiadomo, kiedy i czy zostanie ponownie uruchomiony. Dlatego jeśli nie łapiesz się na EE, nie ma obecnie szans, by dostać PR, będąc w Ontario. Jest tylko możliwość przedłużania pobytu dzięki LMIA (by móc dalej pracować) lub na visitor visa (bez pozwolenia na pracę).
b) Saskatchewan – program PNP ruszył 4 stycznia 2017 i wszystkie 10 tys. miejsc jest już zapełnionych i w tym roku nie ma szans dostać PNP w dwóch podprogramach: 1) gdzie głównymi kryteriami było posiadanie WP i oferty pracy (5 tys. miejsc), jak i 2) gdzie należało przepracować 6 miesięcy u jednego pracodawcy na full-time i mieć ofertę pracy potwierdzającą, że wciąż chce nas zatrudniać (5 tys. miejsc). Jest jeszcze 1500 miejsc dla osób, które mają jeden z zawodów z tej listy
c) Alberta – nadal można składać na PNP, mając tylko ofertę pracy (no i spełniając resztę warunków).
d) British Columbia – największa liczba chętnych na jedno miejsce w programie PNP, ale wciąż otwarte. Oprócz kilku zawodów, należy przepracować tam 9 miesięcy, by móc aplikować na PNP.
e) Manitoba – w kwietniu wchodzą nowe przepisy, na dzień dzisiejszy należy przepracować tam 6 miesięcy, a program cały czas otwarty.

4. Miesięczne koszty utrzymania 

Porównując SK i MB do BC i ON, to w tych drugich prowincjach miesięczne koszty mogą być spokojnie o około 2 tys. CAD większe (wszystko zależy od miasta, w którym chcemy osiąść), jak i ceny domów 2-3 razy wyższe. Potrzebne linki, by porównać ceny oraz przykładowe wyliczenie miesięcznych wydatków znajdziecie w zakładce Kanada->Życie (lub od razu tutaj)

5. Opieka zdrowotna 

Niesamowicie ważny punkt, zwłaszcza gdy przyjeżdża się całą rodziną. Każda prowincja ma swoje przepisy, określające, komu należy się ubezpieczenie, a komu nie. Po więcej szczegółów musicie zajrzeć do każdej prowincji osobno. Przykładowo:
a) ON – wiele osób mówi, że opieka nie przysługuje osobom przyjeżdżającym na IEC.
b) BC – opieka przysługuje dopiero po 3 miesiącach pracy i pracodawca zgłasza ten fakt do urzędu, a karta jest nam wysłana pocztą.
c) MB – opieka przysługuje od pierwszego dnia pobytu zarówno nam, jak i osobom nam towarzyszącym, pod warunkiem, że jedna osoba w rodzinie posiada WP na min. 6 miesięcy.

Należy pamiętać, zwłaszcza osoby z IT, że to nie Europa i pracy nie dostaje się z dnia na dzień (oczywiście zdarza się, ale zazwyczaj trwa to około 1-3 miesiące). Należy poznawać jak najwięcej ludzi, jak najwięcej rozmawiać i każdej nowo spotkanej osobie mówić, że szuka się pracy. Należy też zwrócić uwagę, że w niektórych miastach kobiecie jest ciężej znaleźć pracę na pełen etat, a w innych wręcz przeciwnie.

Mając na uwadze to wszystko powyżej, należy porządnie przygotować się przed podróżą, by spotkało nas jak najmniej niespodzianek, a o stałym pobycie warto myśleć już przed wyjazdem i decyzją, gdzie chce się jechać. 

Należy tez przygotować sobie plany awaryjne włącznie z powrotem do kraju. I nie palić za sobą mostów. Ponieważ znalezienie pracy nie należy do najłatwiejszych, to dobrze by było mieć ze sobą fundusze na min. 6 miesięcy życia. W niektórych miastach nie będziemy musieli martwić się o samochód, ponieważ komunikacja miejska działa bardzo dobrze. W innych zaś (jak np. Winnipeg) może być wręcz warunkiem dostania pracy, ponieważ do najbliższego przystanku autobusowego od zakładu pracy będzie 30 min piechotą latem (zaznaczyłem, że latem, ponieważ zimą przy -30 i w dużej ilości warstw ciuchów na sobie oraz w śniegu nie będziemy tak szybko szli).